سازمان منابع طبیعی و آبخیزداری کشور

به گزارش ایرنا، پویش درختکاری "بنام پدر" در قالب نهضت کاشت یک میلیارد درخت در ایران به همت دوستداران طبیعت ساوه برگزار شد و در آن ۲۰۰ نهال بادامچه کوهی و ۸۰۰ بذر النگاتوم در ۲ هکتار از اراضی حاشیه سد الغدیر کاشته شدند.

آیین درختکاری با حضور جمعی از جوانان، سالمندان و خانواده‌ها به همت اداره منابع طبیعی و آبخیزداری ساوه با مشارکت انجمن حفاظت از محیط زیست ساوه و زرندیه برگزار شد و هرکسی که آمده بود، داستانی با خود داشت؛ داستان عشقی به طبیعت، احترامی به پدر، و تعهدی به آینده.

در میان حاضران، پیرمردی با چهره‌ای آفتاب‌سوخته، با دستانی که چین‌هایش از سال‌ها کار و تلاش حکایت داشت، توجه‌ها را به خود جلب می‌کرد.

او که خود را حاج حسین معرفی کرد، گفت: این زمین مثل پدر است. از وقتی یادم می‌آید، همیشه می‌بخشیده، همیشه در کنار ما بوده، بی‌آنکه چیزی بخواهد. حالا وظیفه‌ی ماست که به این پدر پیر و خسته، نفسی تازه ببخشیم.

کاشت امید در دل طبیعت

مراتع باریکه سد الغدیر که روزگاری سرسبز و پرشور بودند، حالا با خشکی و بی‌رمقی دست‌وپنجه نرم می‌کنند اما امروز، زندگی به این زمین بازگشت و هر نهالی که کاشته می‌شد، مثل تولدی دوباره برای خاک بود.

صدای بیل‌هایی که خاک را نرم می‌کردند و صدای گام‌هایی که بر زمین می‌نشستند، نغمه‌ای از هم‌آوایی انسان و طبیعت بود.

یکی از جوانان حاضر در مراسم، که محمد نام داشت، با شور و شوق گفت: پدرم همیشه می‌گفت درخت مثل انسان است و اگر ازآن مراقبت شود، رشد می‌کند و ببرکت می‌دهد. امروز که این نهال‌ها را می‌کاریم، حس می‌کنم دارم چیزی برای آینده‌ی فرزندانم می‌سازم.

بذرهایی برای فردا

این پویش فقط به کاشت درختان محدود نشد و در کنار ۲۰۰ نهال بادامچه کوهی، ۸۰۰ بذر النگاتوم نیز در زمین کاشته شد.

بذرهایی که نه تنها برای خاک، بلکه برای قلب‌های همه‌ی حاضران پیام‌آور آینده‌ای بهتر که مهدی فرقانی پور مدیرعامل انجمن حفاظت از محیط زیست ساوه زرندیه، با اشاره به اهمیت این بذرها گفت: "النگاتوم، گیاهی مقاوم به خشکی است که می‌تواند به حفظ خاک و بهبود وضعیت مراتع کمک کند. کاشت این بذرها یعنی کاشت امید برای فردایی که زمین‌مان نفس بکشد.

پویشی برای زمین، گامی برای عشق

پویش "بنام پدر"، فراتر از یک حرکت نمادین بود. این آیین نشان داد که چگونه عشق و احترام می‌تواند انسان‌ها را به هم پیوند دهد و آن‌ها را در مسیر حفظ زمین متحد کند.

نهال‌هایی که امروز کاشته شد، نمادی از استواری پدر بودند؛ پدرانی که چون درختان، سایه‌سار خانواده و جامعه‌اند و همیشه بی‌منت می‌بخشند.

این پویش، داستان عشقی بود که از دل خاک جوانه زد؛ عشقی به زمین، به زندگی، و به پدرانی که همچون درختان، ریشه‌ی استواری جامعه‌اند.

شاید آن نهال‌های کوچک، روزی داستانی بزرگ برای آیندگان باشند؛ داستانی که آغازش در روزی بود که بنام پدر رقم خورد.